در طی رشد و گسترش سرطان، سلول های توموری سطح خود را به وسیله قندی به نام گلیکان آرایش می دهند که با مولکول قندی که در سطح سلول های سالم وجود دارد متفاوت است. در مقاله ای که در مجله PNAS به چاپ رسیده است، محققان دانشگاه کالیفرنیا گزارش کرده اند که اسید سیالیک موجود در انتهای گلیکان های موجود بر سطح سلول های سرطانی می تواند با سلول های سیستم ایمنی ارتباط برقرار کرده و پاسخ آنها را نسبت غده سرطانی تغییر دهد.
پروفسور Ajit Varki می گوید:
" این گلیکان های سطح سلولی می توانند پیشروی سرطان را با توجه به مرحله بیماری مهار کرده و یا افزایش دهند. یافته های ما، پیچیدگی سرطان و تلاش های لازم برای چیرگی به این پیچیدگی را نشان می دهد. سیستم ایمنی بسته به شرایط می تواند به عنوان یک تیغه دو لبه در سرطان عمل کند، یعنی ممکن است آن را مهار کرده و یا باعث تشدید آن شود."
محققان متوجه شده اند که گیرنده هایی به نام siglec ها در سطح گروهی از نوتروفیل ها و ماکروفاژها (دو گروه از سلول های ایمنی) می توانند به اسید سیالیک سطح سلول های سرطانی متصل شوند. بسته به مرحله سرطان و مدل سرطانی مورد استفاده، دانشمندان گزارش کرده اند که میانکنش بین siglec های سیستم ایمنی و اسید سیالیک تومور ها نتایج متفاوتی دارد.
پروفسور Varki می گوید:
" در طی مراحل اولیه رشد به نظر می رسد سلول های سرطانی به وسیله مشغول کردن گیرنده های siglec به کمک اسید سیالیک موجود در گلیکان ها از مرگ خود به وسیله نوتروفیل ها جلو گیری می کنند. اما هنگامی که تومور گسترش پیدا کرد رشد بیش از حد با درگیر کردن siglec های ماکروفاژها مهار می شود."
تحقیق دیگری که پیش از این توسط همین گروه انجام شده بود نشان می داد که آنتی بادی های ضد تومور نیز به صورت مغایر عمل می کنند. غلظت کم آنتی بادی ها می تواند به رشد سرطان کمک کند اما غلظت های بالا می تواند آن را مهار کند.
یکی از نویسندگان این مقاله دکتر Heinz Laubli می گوید:
" این حقیقت که سیستم ایمنی بسته به شرایط و مرحله بیماری می تواند یک تاثیر فعال کننده یا مهار کننده در پیشرفت سرطان نشان دهد برای طراحی آزمون های بالینی با دارو هایی که سیستم ایمنی را هدف قرار می دهند بسیار مهم و حیاتی است."
به عنوان مثال، siglec ها می توانند هدف های دارویی پویایی برای مهار پیشرفت اولیه سرطان باشند. در مطالعه ای، ۳۳۲ بیمار سرطان ریه برای وجود siglec طبیعی که دارای اتصال کاهش یافته به اسید سیالیک سطح سلول های سرطانی بودند مورد بررسی قرار گرفتند. چنین بیمارانی شانس بقای بیشتری پس از دو سال داشتند اما این تاثیر پس از این مدت کاهش یافته و یا از بین می رود.
پروفسور Varki می گوید:
" ما به مطالعات بیشتری نیاز داریم تا مکانیسم های جا به جایی بین مهار تومور و پیشبرد تومور به واسطه siglec را پیش از رسیدن به درمان های محتمل کاملا درک کنیم."
منبع: PNAS